Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Τα πραγματικά επίδικα με το αεροδρόμιο του Ελληνικού

Σκάλωμα, υπαναχώρηση του Κατάρ, παρέμβαση των Γερμανών, ζητήματα περί του αν θα υπάρξει διακρατική συμφωνία ή διαγωνισμός (εθνικός ή διεθνής) αλλά και ζητήματα διαφάνειας, διαψεύσεις επί διαψεύσεων αλλά και αποστάσεις υπουργών (κατά 60% πάρκο φέρεται να υποστηρίζει η Μπιρμπίλη) είναι μερικά απ΄όσα είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας σχετικά με την -κατά τα άλλα δρομολογημένη- εκποίηση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού। Και όλα εν μέσω ενός σκοτεινού τοπίου, όπου το καθετί πρέπει ν' αξιολογηθεί από αυτούς που θέλουν να δώσουν αγώνες για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων και για την αποτροπή της εκποίησης ή “αξιοποίησης” της δημόσιας γης και περιουσίας। Σε προηγούμενο κείμενο είχαμε γράψει πως “η έκταση και το βάθος της επίθεσης στη δημόσια γη, τους ελεύθερους χώρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές υπό καθεστώς ΔΝΤ, ΕΕ και τρόικας απαιτείται να συνειδητοποιηθούν”। Ακόμη, σε δημόσια τοποθέτησή μας (Νομική 8/4) εκφράσαμε τις σκέψεις πως το τι θα γίνει με το Ελληνικό είναι συνάρτηση των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων που διαμορφώνονται εσωτερικά και εντός ΕΕ στο πλαίσιο της κρίσης.


Ένα μήνας κύλησε από τότε. Το νέο τοπίο (με πολλά ερωτηματικά ως προς και μέχρι την τελική διαμόρφωσή του και χωρίς να υπάρχει ασφαλής εκτίμηση) που προέκυψε πριν τη “σημαντική” 15η Μαίου δείχνει όμως κάποια πράγματα. Δείχνει καταρχήν ότι η διαμόρφωση των όρων επέκτασης της κερδοφορίας του κεφαλαίου με την επίθεση σε ελεύθερους χώρους, σε γη, ενέργεια και γενικά στις πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι στρατηγικού χαρακτήρα και σε φάση που περιλαμβάνει ανταγωνισμούς μεταξύ των ιμπεριαλιστών αλλά και πιέσεις προς την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκφραστές για αποτελεσματικότερη ευθυγράμμιση με τις κατευθύνσεις τους. Ανεξαρτήτως του πώς θα προχωρήσει η εκποίηση ή εκμετάλλευση του Ελληνικού, μέσω ποιων διαδικασιών και με ποιους τελικούς διεκδικητές, αν θα γίνει με διακρατικές συμφωνίες ή με διαγωνισμό, αυτό που διαφαίνεται είναι το μήνυμα ότι το “πώς” διαμορφώνεται σε πλαίσιο αναβαθμισμένων σχέσεων εξάρτησης που επιβάλλουν, δρομολογούν, προνομιμοποιούν ή, αναλόγως, σκαλώνουν εξελίξεις και διαμορφώνουν τους όρους του παιχνιδιού.
Το νέο τοπίο δείχνει επίσης πιο καθαρά ότι η εκποίηση του Ελληνικού και η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου γενικώς δεν είναι κάτι που γίνεται για την εξεύρεση των δισ. με τα οποία, δήθεν, θα αντιμετωπιστεί το... υπό αναδιάρθρωση δημόσιο χρέος ούτε βέβαια κάτι που γίνεται στα πλαίσια μιας “ελευθερίας επενδύσεων” ή ενός “αναπτυξιακού σχεδιασμού”. Πρόκειται για διαμόρφωση όρων κυριαρχίας (οικονομικής και πολιτικής), επέκτασης και καταλήστευσης με κοινό και σκληρότερο παρονομαστή τον διακηρυγμένο ήδη πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό, τις κατακτήσεις του και τους συνολικότερους όρους ζωής και διαβίωσής του, με την επιβολή του συνόλου των μέτρων και των πολιτικών του κεφαλαίου, της τρόϊκας, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των πολιτικών εκφραστών τους.
Η αξιολόγηση από αριστερή, ταξική και λαϊκή σκοπιά των εξελίξεων είναι εκ των ων ουκ άνευ, ώστε να διαμορφωθούν οι στόχοι αλλά και οι μορφές οργάνωσης του κινήματος. Ένα ζήτημα, λοιπόν, είναι η συνειδητοποίηση του τσαμπουκά (άλλως εξάρτηση) με βάση τον οποίο Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές λένε “έχουμε λόγο στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σας” και φαίνεται να βάζουν προς το παρόν πάγο στη λύση Κατάρ “αποκαλύπτοντας” και τον αδιαφανή ρόλο του Αθεμπίγιο. Δρομολογείται όμως σε άλλη βάση, πράγματι, η διαδικασία του Ελληνικού ή είναι κίνηση ενόψει της πιεστικά απαιτούμενης ευθυγράμμισης ενόψει δεύτερου μακροχρόνιου μνημονίου; Αντανακλά επιχειρηματικές συγκρούσεις ιμπεριαλιστικών συμφερόντων σχετικά με το επίδικο φιλέτο καθεαυτό ή πόλεμο για το σύνολο της δημόσιας γης και του πλούτου που εκφράζεται στο συγκεκριμένο φιλέτο;; Και το ένα και το άλλο;; Αυτά μένει να τα δούμε καθώς το ζήτημα δεν είναι ούτε μόνο οικονομικό ούτε μόνο πολιτικό αλλά σύμπλεξη και των δύο. Αλλά, ό,τι κι αν γίνει τελικά, δεν αναιρείται αυτή η παράμετρος του τσαμπουκά, καθώς με πρωτοβουλία του και με παρέμβασή του επιδρά ήδη, και μάλιστα σε πολλά επίπεδα, στο σχετιζόμενο με την αρπαγή του δημόσιου πλούτου θέμα, δημιουργώντας κλυδωνισμούς και δυσκολίες στους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης, στην κυβέρνηση αλλά θέτοντας και ένα πρώτο πεδίο τοποθετήσεων-εξετάσεων για τους αντιπολιτευόμενους.
Οι εξ αφορμής αυτού συζητήσεις στον Τύπο περί των... σκανδαλωδών σχέσεων Αθεμπίγιο-BSUS-Credit Suisse και Κατάρ (που άφησαν όλους... άφωνους), που ούτε σκανδαλώδεις είναι ούτε αποκαλυπτόμενες παρά μόνο κλασικές σχέσεις θεσμικών και εξωθεσμικών συνδαιτημόνων, δείχνουν να απομακρύνονται από την ουσία. Καταρχήν οι σχέσεις αυτές είναι πράγματα γνωστά, μόνο που το πότε, το πού και με πρωτοβουλία τίνος επιλέγεται να δημοσιοποιηθούν είναι συνάρτηση του πού και πότε είναι επιθυμητό να επιφέρουν το αποτέλεσμά τους. Επεκτάθηκαν λοιπόν οι συζητήσεις στα περί διαφανών διαγωνισμών, περί τήρησης της (ευρωπαϊκής) νομιμότητας, περί άλλων αξιόλογων αρχιτεκτόνων–μελετητών, περί εφαρμογής της ήδη πληρωμένης μελέτης, συζητήσεις που απομακρύνουν ηθελημένα από το πραγματικό επίδικο. Η πραγματική διάσταση του οποίου δεν ήταν “εκποίηση για κάλυψη του χρέους” αλλά η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου και των υποδομών των χωρών της περιφέρειας της ΕΕ και γενικά των εξαρτημένων χωρών από τους ιμπεριαλιστές, κατεύθυνση πάνω στην οποία θέλουν να στηρίξουν την επέκταση της κερδοφορίας τους. Αν, λοιπόν, δεις σαν βασική εξέλιξη την “εκποίηση για κάλυψη του χρέους” και τη χρεολογία, μπαίνεις στη λογική της συζήτησης (που ήδη γίνεται άλλωστε και σε κινηματικούς χώρους) με την άποψη της εναλλακτικής, ντόπιας, φτηνής ως προς το κόστος πρότασης και της εφαρμογής της. Με την “άλλη” διαχείριση και τους φορείς της. Πιστεύεις πως έτσι θα σώσεις τους δημόσιους χώρους και ό,τι άλλο. Μια λογική που ανήκει σε διαφοροποιήσεις εντός του αστικού πλαισίου, που θέλει να ανάγει το στόχο αυτόν σε στόχο του κινήματος και σε γραμμή... άρνησης της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, σύροντας πίσω της τις αγωνιστικές δράσεις, καθιστώντας τες έτσι το κινηματικό πασπαρτού της διαχείρισης, χειραγωγώντας τες και μεταστρέφοντάς τες σε αριστερό κυβερνητισμό ή διαχείριση.
Πώς μπορείς να παλέψεις, να αποτρέψεις την αρπαγή του πλούτου, την εκποίηση, την καταστροφική καπιταλιστική αξιοποίηση, την υποθήκευση της χώρας και την περιβαλλοντική καταστροφή αν όχι δημιουργώντας με μαζικούς αγώνες όρους συγκρότησης κινήματος γι' αυτά; Τούτο δεν είναι άθροισμα “ποσοτήτων” και “συντονισμών” αλλά ανάδειξη στόχων πάλης και συγκρότηση μορφών οργάνωσης που θέτουν σε πρώτη γραμμή τις λαϊκές ανάγκες. Αν πιστεύεις πως δεν έχεις στη φαρέτρα σου όπλα, ώστε να πείσεις το λαό για το σκοπό και το βάθος της επίθεσης του συστήματος ενάντια στη ζωή του, στα δικαιώματά του και στο δημόσιο πλούτο, να πείσεις για το από πού περνάει αυτή η επίθεση σήμερα, ποιοι οι φορείς της, οι εχθροί και οι ψεύτικοι φίλοι, και αν τα αναζητάς αυτά τα όπλα στη μακέτα μιας άλλης μελέτης υπό καθεστώς διαφάνειας, ανάπτυξης και αξιοποίησης, τότε -το λιγότερο- δεν θέτεις σωστά και από ταξική σκοπιά το πολιτικό πρόβλημα, παρότι οι εξελίξεις επιμένουν να στο υποδεικνύουν. Και επειδή οι στόχοι υπηρετούνται αναλόγως από τις μορφές, η συγκρότηση που θα επιδιώκεις θα είναι αναλόγου περιεχομένου: ειδικοί, πολιτικοί, οικονομολόγοι και άλλες ειδικότητες, φορείς και ετερόκλητες δυνάμεις και πρακτικές, στο πλαίσιο μιας “άλλης” πρότασης που θα εφαρμοστεί την ώρα που... η επέλαση του κεφαλαίου τσακίζει κόκκαλα και διαλύει τους όρους ζωής των ανθρώπων. Έτσι όμως θα αρνείσαι στις μάζες να ασκήσουν αυτές πραγματική πολιτική και πάλη.
Η ανατροπή αυτής της πολιτικής δεν μπορεί να έρθει με οικολογικά προτάγματα ή προτάγματα ενός άλλου αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Γιατί ακόμη κι αν αναφέρεις όλα τα συν της δικής σου πρότασης και όλα τα πλην της συστημικής, όλα τα κόστη της μιας και όλα τα προτερήματα της άλλης, είναι ο ταξικός συσχετισμός αυτός που πρέπει να διαρραγεί, να ανατραπεί για να επιβληθούν λαϊκές απαιτήσεις. Αυτός που δεν διαφοροποιείται παρά μόνο με τη λαϊκή αυτοοργάνωση και τη συγκρότηση μετώπου αντίστασης και αγώνων, με πλατιά και ουσιαστική λαϊκή συμμετοχή, για τη διαμόρφωση όρων ρήξης με το αστικό πλαίσιο και αποτροπής των σχεδιασμών αυτών. Που θα πάρει παραπέρα περιεχόμενο από την πολιτικοποίηση και τη συγκρότηση σε ανώτερο επίπεδο των επιμέρους αγώνων, όπου ανοίγονται, και από την οργάνωση αυτής της αντιπαράθεσης. Η συγκρότηση αυτού του μετώπου και η οργάνωση των αντιστάσεων δεν συγκροτείται από τα πάνω, με έτοιμες μορφές και συνενώσεις εκ των ενόντων. Ούτε με ανακοινώσεις δήθεν κινηματικής ατζέντας. Αυτό δοκιμάζεται σε πολλούς χώρους και δεν αποδίδει παρά μόνο τα μεγέθη και την ποιότητα που όλοι γνωρίζουμε Απαιτεί πραγματικά μεγέθη, ουσιαστική συζήτηση, στράτευση και δράση και όχι μια αυτάρεσκη συσπείρωση στη “σιγουριά” (;) των πολιτικών συμφωνιών. Απαιτεί οι αγώνες και η πολιτικοποίησή τους να έχουν ξεκάθαρους στόχους και όχι περιορισμένο πολιτικά ορίζοντα. Απαιτείται η αποκάλυψη του καταστροφικού προσώπου αλλά και των ιδεολογημάτων του συστήματος ταυτόχρονα με την ανάδειξη των αντιφάσεών του. Η όποια προσαρμογή στην “αντικειμενικότητα” των υποκειμενικών δυσκολιών σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί κάτι άλλο ως συγκρότηση παρά μόνο το από τα κάτω και με μορφές λαϊκής οργάνωσης που θα τροφοδοτούν τους πολιτικούς στόχους και θ' ανοίγουν δρόμους ώστε να αντιπαρατεθούμε με προοπτικές ρήξης και νίκης. Τα υλικά απ΄ τα οποία θα φτιαχτούν οι αγώνες του μέλλοντος υπάρχουν. Και πρέπει να τα συναντήσουμε. Και πρέπει να τολμάμε ν' αγωνιζόμαστε, να τολμάμε να νικάμε...

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

ΕΞΩ ΤΑ ΜΑΤ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ! ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΟΧΙ ΧΥΤΑ ΣΕ ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ! Mε στρατιωτικού τύπου επιχείρηση, με σχεδιασμένη βιαιότητα και τρομοκρατία ορδών των ΜΑΤ να επιτίθενται στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Κερατέας, με συλλήψεις και καταιγισμό της πόλης με χημικά η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει τη δημιουργία ΧΥΤΑ στην Κερατέα και να τη μετατρέψει σε σκουπιδότοπο. Προσπαθεί να επιβάλει το λεγόμενο περιφερειακό σχεδιασμό, δηλαδή το στήσιμο χαβούζας, παρέχοντας πεδίο στους εργολάβους να θησαυρίζουν σε βάρος της ζωής των κατοίκων. Όμως επειδή οι σχεδιασμοί τους δεν πείθουν κανέναν, όπως δεν έπεισαν και στο Γραμματικό και στη Φυλή, και επειδή ο δίκαιος, μαζικός και ανυποχώρητος αγώνας των κατοίκων ανέδειξε τη βαρβαρότητα των σχεδιασμών τους, τότε επιστρατεύεται η ωμή καταστολή, έχοντας συμμάχους τους τα ΜΜΕ που ρίχνουν λάσπη στο δίκαιο αγώνα των κατοίκων. Όμως ακόμη κι αυτά αντί να κάμπτουν ενισχύουν περισσότερο τον αγώνα τους. Νέες, πιο μαζικές συγκεντρώσεις γίνονται, τα μπλόκα δυναμώνουν. Οι κάτοικοι της Κερατέας έχουν κάθε δικαίωμα να μην δέχονται τις επιπτώσεις της πολιτικής και των προβλημάτων που το ίδιο το σύστημα δημιούργησε. Έχουν κάθε δικαίωμα να μην αποδέχονται την επίλυση των προβλημάτων του συστήματος σε βάρος της υγείας τους, του περιβάλλοντος, της δουλειάς τους, της ζωής τους. Έχουν κάθε δικαίωμα να λένε "ΟΧΙ ΧΥΤΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ" και να συγκροτούν τις δικές τους αντιστάσεις και τους δικούς τους αγώνες για την υπεράσπιση της ζωής τους και του περιβάλλοντος. Εδώ και 110 μέρες, οι κάτοικοι της Κερατέας και της Λαυρεωτικής αγωνίζονται για να μη μετατραπεί η περιοχή τους σε σκουπιδότοπο, για να μην περάσει ο «περιφερειακός σχεδιασμός» για τα σκουπίδια της Αττικής, που θέλει να μετατρέψει μια ακόμα κατοικημένη περιοχή, μεγάλου φυσικού κάλους και αρχαιολογικό χώρο σε χώρο υποδοχής σκουπιδιών από όλη την Αττική. Ο λαός της Κερατέας έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί τον τόπο του και τον αγώνα του από τις επιθέσεις των ΜΑΤ, έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί να γίνει θυσία στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους, που οδηγεί την ανθρωπότητα και τη φύση στην καταστροφή, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας μικρής ελίτ. Τα μπλόκα της Κερατέας είναι μπλόκα κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου ενάντια στο σύστημα που καθημερινά ρημάζει της ζωή μας και πετάει τα όνειρα των νέων ανθρώπων στα σκουπίδια। Είναι μπλόκα καθενός από εμάς που νιώθουμε καθημερινά να πνιγόμαστε από το φόρτωμα της κρίσης πάνω μας. Είναι μπλόκα έμπνευσης, αντίστασης και αξιοπρέπειας, απόδειξη ότι ο λαός μας μπορεί να αγωνίζεται και να νικάει. Όταν χτυπούν τους κατοίκους της Κερατέας, χτυπούνε όλους εμάς! Οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι μάς δείχνουν το δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε απέναντι στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ, απέναντι στους βάρβαρους σχεδιασμούς τους για τη φύση και το περιβάλλον. Το μόνο δρόμο για να ανατραπεί η επίθεση που δεχόμαστε, για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση, στη δωρεάν πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, στην πλήρη και δωρεάν περίθαλψη. Για να αντισταθούμε στο ξεπούλημα της δημόσιας γης, στην επέλαση της οικονομικής αδηφαγίας του κεφαλαίου που επεκτείνεται στη δημόσια γη, τους ελεύθερους χώρους, το περιβάλλον, τη φύση, τη ζωή μας! Γιʼ αυτό ο αγώνας της Κερατέας αξίζει την έμπρακτη αλληλεγγύη μας।

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Περιοχές Natura, "Εθνικά Πάρκα" και "Φορείς Διαχείρισης"

Μερικά τελευταία νέα από τα 'Εθνικά Πάρκα". Για να ξέρουμε περί τίνος ομιλούμε.



ΠΕΡΙΟΧΕΣ NATURA

Απροστάτευτες με ασαφή όρια

Καθημερινή, 5/6/09 (οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Οι 371 πιο πολύτιμες περιβαλλοντικά περιοχές της Ελλάδας (περίπου 21% της χώρας) έχουν ενταχθεί στο δίκτυο Natura. Σχεδόν όλες παραμένουν επί της ουσίας απροστάτευτες, χωρίς ένα πλαίσιο για την προστασία τους: δεν έχουν σαφή όρια, δεν έχουν προκαθορισμένες χρήσεις γης.

Οι 27 φορείς διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών που έχουν ιδρυθεί από το 2003 έως σήμερα παραμένουν υποχρηματοδοτούμενοι, υποστελεχωμένοι χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες.

Η απάντηση της Πολιτείας είναι σταθερή: από τη μια πλευρά, θεσπίζει διάτρητα και αποδυναμωμένα (για την εξυπηρέτηση τοπικών αρχόντων και μικροσυμφερόντων) εθνικά πάρκα, από την άλλη πλευρά, προτείνει... τη συγχώνευση των φορέων διαχείρισης, ως μέσο περιορισμού του «περιττού» κράτους και περιστολής των εξόδων.

Τι κι αν οι φορείς χρηματοδοτούνται από την Ε. Ε.;

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Το σακάκι μου κι αν στάζει...

Αντιγράφουμε από την "αντίσταση στις γειτονιές"
Εφηβικός, λούμπεν, με το κέλυφος της ελπίδας θρύψαλο, προπάντων καταφρονεμένος, λαϊκός, καταθλιπτικός, ο πάταγος στου Ρέντη –στην άγονη γραμμή της φτωχογειτονιάς– μαγνήτισε ένα 24ωρο την υποκρισία. Ύστερα η δημοκρατική ευρυθμία αποκατέστησε τον έντιμο βίο της, ακολουθώντας τις προβλεπόμενες θεσμικές διαδικασίες: οι ακτοπλόοι καλαφάτισαν τα σαπάκια, ο Παυλίδης έκανε αγιασμό στο διαμέρισμα, οι κουμπάροι ξεφάντωσαν με γάλα, η Ζίμενς πέρασε ένα φρέσκο χέρι φούμο τα μαύρα ταμεία της. Λάλησε κι ο κούκος που φέρνει τις μίζες.
Τα νεότερα κυβερνητικά φαραωνικά σχέδια για την Αττική επέπεσαν επί του μπερντέ, επί των παραβάν των ευρωεκλογικών κέντρων, επί της επιφανείας της γης, επί των πετεινών του ουρανού και επί των κεφαλών μας. Καταπράσινα σαν το δολάριο, φιλικά σαν τη φυλακή: ο πολιτειακός πλακούντας της Εκάλης θα θρέψει το πιο τσιμεντένιο μέλλον μας από το Χαϊδάρι ως τη Μακρόνησο και από το Μενίδι ως τη Σαλαμίνα, ο λώρος της ανάπτυξης θα γίνει ο μητροπολιτικότερος βρόχος του κόσμου, εμβρυουλκός θα αναλάβει η πιο φαγάνα μπουλντόζα. Και όλες οι ποντικομαμμές της πιάτσας θα χρυσωθούν και θα χρυσώσουν μέχρι και τον τάφο τους (φαραωνισμός, είπαμε) καθώς θα μας αλλάζουνε τα πρέκια. Οικόπεδα προς δόμηση ολούθε. Μεταπολεμική ανοικοδόμησις.
Ενας Τρελός καίγεται, ξεκοιλιάζεται, ασφαλτοστρώνεται, ισοπεδώνεται, στο τέλος αδειάζει και τη γωνιά όπου τολμούσε να αυθαιρετεί και να παλαβώνει από αιώνων. Χιλιάδες αυτοκίνητα μποτιλιάρονται απρόσκοπτα πάνω στο πτώμα του καθ’ οδόν προς τα καινούργια εμπορικά κέντρα. (Ανυπομονώντας να θαυμάσουν τις βιτρίνες με τα πιο μοντέρνα αυτοκίνητα.) Οι εισαγωγές τρέχουν καλύτερα. Και η κατανάλωση. Οι φόροι. Και –πω πω τι θα παθαίναμε, παραλίγο να το λησμονήσουμε!– τρέχει οπωσδήποτε και το αναπτυσσόμενο... μετρό.
Την επέλαση της ανεργίας, όμως, δεν τη συναγωνίζεται καμιά αναπτυξιακή πιλάλα. Έβγαλε φτερά και πέταξε. Δεν πιάνεται. Πόνος κανένας δεν τους πιάνει. Ας είχαν τουλάχιστον την τσίπα να μη διαγουμίσουν την αξιοπρέπεια της Κούνεβα –φαντάσου, μέχρι κι η Πετραλιά πονετική αρωγός εξ ονόματος του ελληνικού κράτους...
Επιασε η άνοιξη την μπόρα της και δέκα όλα κι όλα λεπτά έφτασαν για να πλημμυρίσουν οι δρόμοι. Πέρασε ένα βρόχινο ποτάμι με λάδια αυτοκινήτων, πέρασε κι άλλο ένα, σκατόχρωμο, με επιπλέοντα άνθη νεραντζιάς. Η Αθήνα εξακόντισε τις τελευταίες μοσχοβολιές των δέντρων της και αυτές για μια μόνο στιγμούλα μετεωρίστηκαν υπεράνω της αβύσσου και αποστόμωσαν κάθε θόρυβο και φίμωσαν κάθε αναίδεια.
Στέγνωσαν κι ένα βρεγμένο σακάκι.

Προλεταριακή Σημαία 618, 25/4/2009

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Φωτογραφίες από την πορεία στον Υμηττό και την Ηλιούπολη την Κυριακή το πρωί.

Η πορεία στην Ηλιούπολη

Το πανό της Επιτροπής Κατοίκων Καισαριανής στην πορεία



Θαυμάζοντας τη θέα της τσιμεντούπολης από τα "διόδια".




Εδώ βλέπουμε το "μουντό" τοπίο, όπως λένε οι σοφοί μελετητές του ΥΠΕΧΩΔΕ, όπου χωροθετούν τα διόδια της Ηλιούπολης!