Αντιγράφουμε από την "αντίσταση στις γειτονιές"
Εφηβικός, λούμπεν, με το κέλυφος της ελπίδας θρύψαλο, προπάντων καταφρονεμένος, λαϊκός, καταθλιπτικός, ο πάταγος στου Ρέντη –στην άγονη γραμμή της φτωχογειτονιάς– μαγνήτισε ένα 24ωρο την υποκρισία. Ύστερα η δημοκρατική ευρυθμία αποκατέστησε τον έντιμο βίο της, ακολουθώντας τις προβλεπόμενες θεσμικές διαδικασίες: οι ακτοπλόοι καλαφάτισαν τα σαπάκια, ο Παυλίδης έκανε αγιασμό στο διαμέρισμα, οι κουμπάροι ξεφάντωσαν με γάλα, η Ζίμενς πέρασε ένα φρέσκο χέρι φούμο τα μαύρα ταμεία της. Λάλησε κι ο κούκος που φέρνει τις μίζες.
Τα νεότερα κυβερνητικά φαραωνικά σχέδια για την Αττική επέπεσαν επί του μπερντέ, επί των παραβάν των ευρωεκλογικών κέντρων, επί της επιφανείας της γης, επί των πετεινών του ουρανού και επί των κεφαλών μας. Καταπράσινα σαν το δολάριο, φιλικά σαν τη φυλακή: ο πολιτειακός πλακούντας της Εκάλης θα θρέψει το πιο τσιμεντένιο μέλλον μας από το Χαϊδάρι ως τη Μακρόνησο και από το Μενίδι ως τη Σαλαμίνα, ο λώρος της ανάπτυξης θα γίνει ο μητροπολιτικότερος βρόχος του κόσμου, εμβρυουλκός θα αναλάβει η πιο φαγάνα μπουλντόζα. Και όλες οι ποντικομαμμές της πιάτσας θα χρυσωθούν και θα χρυσώσουν μέχρι και τον τάφο τους (φαραωνισμός, είπαμε) καθώς θα μας αλλάζουνε τα πρέκια. Οικόπεδα προς δόμηση ολούθε. Μεταπολεμική ανοικοδόμησις.
Ενας Τρελός καίγεται, ξεκοιλιάζεται, ασφαλτοστρώνεται, ισοπεδώνεται, στο τέλος αδειάζει και τη γωνιά όπου τολμούσε να αυθαιρετεί και να παλαβώνει από αιώνων. Χιλιάδες αυτοκίνητα μποτιλιάρονται απρόσκοπτα πάνω στο πτώμα του καθ’ οδόν προς τα καινούργια εμπορικά κέντρα. (Ανυπομονώντας να θαυμάσουν τις βιτρίνες με τα πιο μοντέρνα αυτοκίνητα.) Οι εισαγωγές τρέχουν καλύτερα. Και η κατανάλωση. Οι φόροι. Και –πω πω τι θα παθαίναμε, παραλίγο να το λησμονήσουμε!– τρέχει οπωσδήποτε και το αναπτυσσόμενο... μετρό.
Την επέλαση της ανεργίας, όμως, δεν τη συναγωνίζεται καμιά αναπτυξιακή πιλάλα. Έβγαλε φτερά και πέταξε. Δεν πιάνεται. Πόνος κανένας δεν τους πιάνει. Ας είχαν τουλάχιστον την τσίπα να μη διαγουμίσουν την αξιοπρέπεια της Κούνεβα –φαντάσου, μέχρι κι η Πετραλιά πονετική αρωγός εξ ονόματος του ελληνικού κράτους...
Επιασε η άνοιξη την μπόρα της και δέκα όλα κι όλα λεπτά έφτασαν για να πλημμυρίσουν οι δρόμοι. Πέρασε ένα βρόχινο ποτάμι με λάδια αυτοκινήτων, πέρασε κι άλλο ένα, σκατόχρωμο, με επιπλέοντα άνθη νεραντζιάς. Η Αθήνα εξακόντισε τις τελευταίες μοσχοβολιές των δέντρων της και αυτές για μια μόνο στιγμούλα μετεωρίστηκαν υπεράνω της αβύσσου και αποστόμωσαν κάθε θόρυβο και φίμωσαν κάθε αναίδεια.
Στέγνωσαν κι ένα βρεγμένο σακάκι.
Τα νεότερα κυβερνητικά φαραωνικά σχέδια για την Αττική επέπεσαν επί του μπερντέ, επί των παραβάν των ευρωεκλογικών κέντρων, επί της επιφανείας της γης, επί των πετεινών του ουρανού και επί των κεφαλών μας. Καταπράσινα σαν το δολάριο, φιλικά σαν τη φυλακή: ο πολιτειακός πλακούντας της Εκάλης θα θρέψει το πιο τσιμεντένιο μέλλον μας από το Χαϊδάρι ως τη Μακρόνησο και από το Μενίδι ως τη Σαλαμίνα, ο λώρος της ανάπτυξης θα γίνει ο μητροπολιτικότερος βρόχος του κόσμου, εμβρυουλκός θα αναλάβει η πιο φαγάνα μπουλντόζα. Και όλες οι ποντικομαμμές της πιάτσας θα χρυσωθούν και θα χρυσώσουν μέχρι και τον τάφο τους (φαραωνισμός, είπαμε) καθώς θα μας αλλάζουνε τα πρέκια. Οικόπεδα προς δόμηση ολούθε. Μεταπολεμική ανοικοδόμησις.
Ενας Τρελός καίγεται, ξεκοιλιάζεται, ασφαλτοστρώνεται, ισοπεδώνεται, στο τέλος αδειάζει και τη γωνιά όπου τολμούσε να αυθαιρετεί και να παλαβώνει από αιώνων. Χιλιάδες αυτοκίνητα μποτιλιάρονται απρόσκοπτα πάνω στο πτώμα του καθ’ οδόν προς τα καινούργια εμπορικά κέντρα. (Ανυπομονώντας να θαυμάσουν τις βιτρίνες με τα πιο μοντέρνα αυτοκίνητα.) Οι εισαγωγές τρέχουν καλύτερα. Και η κατανάλωση. Οι φόροι. Και –πω πω τι θα παθαίναμε, παραλίγο να το λησμονήσουμε!– τρέχει οπωσδήποτε και το αναπτυσσόμενο... μετρό.
Την επέλαση της ανεργίας, όμως, δεν τη συναγωνίζεται καμιά αναπτυξιακή πιλάλα. Έβγαλε φτερά και πέταξε. Δεν πιάνεται. Πόνος κανένας δεν τους πιάνει. Ας είχαν τουλάχιστον την τσίπα να μη διαγουμίσουν την αξιοπρέπεια της Κούνεβα –φαντάσου, μέχρι κι η Πετραλιά πονετική αρωγός εξ ονόματος του ελληνικού κράτους...
Επιασε η άνοιξη την μπόρα της και δέκα όλα κι όλα λεπτά έφτασαν για να πλημμυρίσουν οι δρόμοι. Πέρασε ένα βρόχινο ποτάμι με λάδια αυτοκινήτων, πέρασε κι άλλο ένα, σκατόχρωμο, με επιπλέοντα άνθη νεραντζιάς. Η Αθήνα εξακόντισε τις τελευταίες μοσχοβολιές των δέντρων της και αυτές για μια μόνο στιγμούλα μετεωρίστηκαν υπεράνω της αβύσσου και αποστόμωσαν κάθε θόρυβο και φίμωσαν κάθε αναίδεια.
Στέγνωσαν κι ένα βρεγμένο σακάκι.
Προλεταριακή Σημαία 618, 25/4/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου